D
e
consequenties van het aanvaarden
van een wetenschappelijke stoel
aan de Ossekoppen Academie zijn
wezenlijk anders dan de informatie
die ik in een vertrouwelijk gesprek
van de President van de SCVO
ontving. Voorafgaand aan de
inauguratie op 2 oktober 2012 als
‘
Prefesser’ werd bevestigd dat
een inhoudelijk nietszeggende
rede van drieëndertig
minuten mijn enige en
uiterste inspanning zou
zijn. Voldoende reden dus om
deze titel te accepteren, met het
vooruitzicht weer eens de Osse pers
te halen, zonder persoonlijke inspanning
een upgrading in mijn status te realiseren en in
vijfentwintig kernen met ‘Hooggeleerde Heer’ te worden aangesproken.
Het heeft niet zo mogen zijn. Behalve die ene spontane toegevoegde snauw ‘denkte dagge
nou iets bent’ is het tutoyeren onveranderd doorgegaan, lag de krant met kleurenfoto een
dag later bij het oud papier en niet met lovend bijschrift in geel-blauwe dagboeken en wordt
er om de haverklap een beroep gedaan op mijn aanwezigheid bij groeperingen die nog
steeds in de veronderstelling verkeren dat een rommelpot en aaneengeplakte snoepmassa
van veertig dagen na de houdbaarheidsdatum de ultieme uitspattingen van een sfeervolle
Vastenavond zijn.
Om deze carnavalanalfabeten een beetje wegwijs te maken ben ik aan de C.G. Volksuniversiteit
alhier met de cursus ‘Lol met het Protocol’ gestart. Hier wordt aan elftallen cursisten in
tweeëntwintig lessen via rolpatronen aangeleerd hoe ‘Alaaf’ geroepen en fysiek begeleid wordt,
waarom de prins ‘doorluchtig’ is en zijn vrouw gewoon ‘da mens’ wordt genoemd, dat huppelkus
niet betekent dat tijdens de polonaise gemoeld wordt en dat ‘hoempapa’ een ander woord is voor
muzikanten die geen noten kunnen lezen.
De administratieve rompslomp rond deze cursus noodzaakte mij personele hulp te arrangeren. De
enige plaatselijke adjudant had al vier dagen werk per jaar, daarom dus genoegen genomen met
een afgekeurd dansmarieke. Ze had een liesbreuk vanwege de oneigenlijke gewoonte met haar
benen naar iemand te wijzen in plaats van met haar handen, gebruikte haar handen wel
weer voor het toetsenbord van de laptop, maar dan wel op de manier zoals
een concertpianist zijn vleugel mishandelt en het notuleren door
haar van mijn wetenschappelijke escapades had een miskleuneffect
waarmee Kruikenzeiker Stapel alleen taalkundig al levenslang zou hebben
gekregen. Ik zie dus uit naar mijn ‘otium cum dignitate’ parallel aan
het meer bekende dulce-far-niente dat weer vergelijkbaar is
met zonder toga lamlendig op de bank te gaan
liggen chillen!
verplic
htingen
Prefesser
John
Scan met je smartphone
de QR code en bezoek
onze website!
27
